Ανήκω στη ΔΗ­ΣΥ και στο πε­ντα­με­λές συ­ντο­νι­στι­κό όρ­γα­νο Πελο­πον­νή­σου. Αφιε­ρώ­νω τον χρό­νο μου στην πο­λι­τι­κή ανα­διορ­γά­νω­ση του με­γά­λου δη­μο­κρα­τι­κού φο­ρέα με κάθε ενερ­γό τρό­πο που δύ­να­μαι ως εθε­λο­ντής και μου ζη­τη­θεί. Επι­θυ­μώ να έχω ένα σπί­τι στην Ελλά­δα, όπως το έφτια­ξα με τους συ­νι­δρυ­τές στην άλλη μου πα­τρί­δα, την Ιτα­λία: το ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙ­ΚΟ­ ΚΟΜ­ΜΑ.

Χάρη­κα κι εγώ για τη με­γά­λη συμ­με­το­χή στις εκλο­γές ηγε­σί­ας, ελ­πί­ζω πως οι εξε­λί­ξεις θα εί­ναι θε­τι­κές. Συνε­χί­ζωω όμως να ανη­συ­χώ πως το τόλ­μη­μα μπο­ρεί να στρα­βο­πα­τή­σει στον αβέ­βαιο έως τώρα βη­μα­τι­σμό του, με­τα­ξύ θέ­λη­σης για με­ταρ­ρυθ­μί­σεις κι εκ­συγ­χρο­νι­σμό από τη μια, ανα­στή­λω­σης και επα­νί­δρυ­σης των μη­χα­νι­σμών από την άλλη.

Συμ­φω­νώ κι εγώ λοι­πόν πως η βια­στι­κή, αθη­νο­κε­ντρι­κή από­φα­ση ονο­μα­σί­ας της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας εκ μέ­ρους των δυο αρ­χη­γών κομ­μά­των που συ­μπράτ­τουν, ΠΑ­ΣΟ­Κ και ΠΟ­ΤΑ­ΜΙ­, δεν εκ­φρά­ζει τις προσ­δο­κί­ες όλων των με­λών της συ­μπα­ρά­τα­ξης.

Δεν εί­ναι μόνο η ορο­λο­γία, ιστο­ρι­κά φθαρ­μέ­νη κατά τη γνώ­μη μου και ελά­χι­στα λει­τουρ­γι­κή για μια νέα δη­μιουρ­γι­κή πο­λι­τι­κή φάση της χώ­ρας, αλλά κυ­ρί­ως η δια­δι­κα­σία λή­ψης της από­φα­σης που με στε­να­χω­ρεί, διό­τι επι­μέ­νει στα πα­λιά γνώ­ρι­μα τρο­πά­ρια αθη­νο­κε­ντρι­σμού που ανα­πα­ρά­γει και κα­πε­λώ­νει τον δη­μο­κρα­τι­κό χώρο, εκ­μη­δε­νί­ζει την ορ­γά­νω­ση με­λών και φί­λων, ακυ­ρώ­νει τη συμ­με­το­χή των πο­λι­τών, κα­τα­δι­κά­ζει στην απρα­ξία την πε­ρι­φέ­ρεια, απο­μο­νώ­νει την επαρ­χία, απα­ξιώ­νει τα δια­δι­κτυα­κά μέσα ηλε­κτρο­νι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης (e-government).

Είμαι από χρό­νια τώρα της άπο­ψης πως πρέ­πει να μι­λά­με για ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙKO KOMMA στην Ελλά­δα, για­τί αυτό εμπε­ριέ­χει ξε­κά­θα­ρα κι ορ­μη­τι­κά όλα τα ελ­πι­δο­φό­ρα και νι­κη­φό­ρα, ρε­α­λι­στι­κά πά­ντα, πο­λι­τι­κά στοι­χεία της πλειο­ψη­φί­ας του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος. Αρκεί το Δ.Κ. να λει­τουρ­γεί όντως δη­μο­κρα­τι­κά και ο κό­σμος να το ανα­γνω­ρί­σει υπεύ­θυ­να κι έμπρα­κτα ως δική του έκ­φρα­ση. Αλλά αν συ­νε­χί­ζει η συ­μπα­ρά­τα­ξη να λει­τουρ­γεί άνω­θεν, συ­γκε­ντρω­τι­κά, βά­σει απο­φά­σε­ων κε­ντρι­κών και ηγε­τι­κών ορ­γά­νων, πότε θα γί­νει δη­μο­κρα­τι­κό και πότε θα συμ­με­τέ­χει ο πο­λί­της στις δια­δι­κα­σί­ες; Μόνο σε εκλο­γές αρ­χη­γού και πα­κέ­το μαζί όλο το μέλ­λον τού ορ­γα­νω­τι­κού και πο­λι­τι­κού σχε­δια­σμού ή, στην προ­συ­νε­δρια­κή φιέ­στα των τρί­λε­πτων ει­ση­γή­σε­ων, έτσι, για τους τύ­πους;

Εκδη­λώ­νω την απο­γο­ή­τευ­σή μου για τη λήψη αυ­τής της στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας από­φα­σης ερή­μην των με­λών και στε­λε­χών που συν­δρά­μουν στο τόλ­μη­μα της σύ­γκλι­σης στον ενιαίο, κομ­μα­τι­κό φο­ρέα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, του φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, σο­σια­λι­σμού, οι­κο­λο­γί­ας, ευ­ρω­παϊ­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, ορ­θο­λο­γι­σμού και δη­μο­κρα­τι­κών αρ­χών.

Κάθε κί­νη­ση που κα­πε­λώ­νει άνω­θεν τη δυ­να­μι­κή του χώ­ρου, με τις στε­ρε­ό­τυ­πες συ­ντη­ρη­τι­κές επι­λο­γές ηγε­τι­κών στε­λε­χών με κυ­κλώ­πεια αντί­λη­ψη εξου­σί­ας στον χώρο και τους θε­σμούς, ερή­μην των αν­θρώ­πων, πρέ­πει να απο­φεύ­γε­ται και να κα­τα­δι­κά­ζε­ται ως αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή.

Η συλ­λο­γι­κό­τη­τα εί­ναι το κε­ντρι­κό ζη­τού­με­νο για να πά­ψει η Ελλά­δα και ο Έλλη­νας να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται φτε­ρό στον άνε­μο, δη­λα­δή χει­ρα­γω­γη­μέ­νο Ο­.Φ.Α­. στις ορέ­ξεις του κάθε ηγέ­τη, εντός κι εκτός συ­νό­ρων